Eğer baharın gelişini sadece takvimlerden takip ediyorsanız yanılırsınız, çünkü kardelenler açmadıysa bahar henüz gelmemiş demektir.
Çok eskiden iki kır çiçeği birbirine âşık olmuş. Bu çiçekler sonbahar geldiğinde solar, boynunu büker, bahar yüzünü gösterdiğinde ise birlikte açarlarmış. İkisi de baharda açmaktan sıkılmış. Çünkü diğer çiçekler de hep baharda açıyormuş. Konuşup, anlaşmışlar. Demişler ki, “Biz diğer çiçekler gibi baharda değil kış ortasında, herkesin soğuktan kaçtığı karlı günlerde açalım. Etrafta başkaları olmadan aşkımızı doya doya yaşayalım .” Çiçeklerden biri açmak için kışı beklerken, nedendir bilinmez diğeri anlaşmayı bozmuş ve kışı beklemeden o yaz açıvermiş. O gün bugündür, sevgilisini yarı yolda bırakan çiçeğe "Hercai," karda açıp sevgilisini bekleyen çiçeğe de "Kardelen" denilir.
Her toprağı beğenmeyecek kadar narin; ama baharı beklemeden karların arasında açacak kadar da sabırsız hatta âsi olan kardelen, kar doğayı beyaz örtüye bürüdüğü zaman nazlı nazlı kendini gösterir. Çan şeklinde çiçeği, ince uzun yaprakları ile kar gibi bembeyaz adeta baharın gelinliğidir kardelen. Ağaç diplerinde ıslak ve nemli toprağa bayılır, en çok ta rahatsız edilmemek hoşuna gider. Hani nadir de olsa bazı çocukların önüne “öpme beni” yazılır ya, kardelenlere de “elleme beni” yazılmalı. Çünkü narin bedeni, hırpalanmaya gelmez. Hemencecik boynunu büker, size küser.
Umudun adı kardelen. Her umutta bir direniş, her direnişte bir bekleyiş vardır.Bekleyiş verilen sözü tutmak, kardelen olmaktır. Hercai söz verir de sözünde durmaz, üzer kardeleni. Bahanesi çok, zamanı yoktur. Hercai gelinceye kadar da kardelen çoktan boyun bükmüştür.
Umudunuz solmasın.
