Yalnızlık, hayat okulunda zorunlu bir ders.,. Kalmak mecburi, geçmek ise imkansız!
Siz yalnızlık kokusu nedir bilir misiniz? Yalnızlık kokan bir eve girdiniz mi hiç?
Evden içeri adımınızı attığınız anda, adeta “yalnızlığıma hoş geldin” der gibi, bir koku karşılar sizi. Evin her köşesine sinmiştir bu koku. Sobanın yanındaki oturduğunuz minder, su içtiğiniz bardak, duvardaki resim, penceredeki on bir aylıklar bile yalnızlık kokar.
Kurutulmuş biberler, çivilerde asılı kalmış elekler. Önceden yapılıp direklenmiş yufkalar hep yalnızlık kokar. Sobanın üzerindeki güğüm, kapıda asılı tespih, zembereği ses çıkaran saat bile hep yalnızlık kokar, hep yalnızlık söyler.
Aslında kokan yalnızlık değil, yıllar önce kaybettiğim annemin özlemidir yalnızlık kokan. Peşinde saatlerce koşturduğum çocukluğum, bayramlığım var diye sevinçten uyuyamadığım bayram sabahlarımdır .
Dünyanın en pahalı parfümlerini verseniz bile yine de değişmem. Çünkü bu koku annemin kokusudur. Namazdan sonra teşbih çeken dedemin, yumuşacık elleriyle başımı okşayan ninemin kokusudur. Huzurun, sevginin, şefkatin kokusudur bu evler. Kendileri göçmüş, duvarda resimleri kalmış sadece.
Evde odaları gezer, mutfak dolaplarının içine bakarsın. Biraz şeker leblebi, biraz fıstık, biraz da kuru üzüm koyarsın tabağa, hadi gel, otur da beraber yiyelim diye. Karşında varmış gibi, oturursun sofraya. Yersin. Ama şeker hastasıdır annem, yiyemez ki bunları! Yerse şekeri yükselir, hasta olur. Yutkunursun. Bir yalnızlık sarar içini. Bir hüzün dolar kalbine. Koşar adım yetişir gözyaşların, karışır yalnızlığına. Hasretin özleme sarılır, özlemin umutlara. Bu yüzden ne zaman yalnızlık kokan bir eve girsem, hüzün dolar yüreğim, üzülürüm.
Yalnızlık, hayat okulunda zorunlu bir ders.,. Kalmak mecburi, geçmek ise imkansız!
