Sararmış yapraklar düşerken dalından, ne ağaç üzülür, ne de yaprak sitem eder. Çünkü mevsim sonbahar, aylardan Eylüldür.
Ama sevmenin eylülü olmaz!
Sevmek önem vermek, vakit ayırıp, değer vermektir.
Sadece boş olduğun zamanlarda aklına gelen bir olguya sevgi denmez. Dense dense ancak tespih denir, zincir denir. Onlar da can sıkıntısını giderme, meşguliyet aracıdır. Eline zinciri alır can sıkıntısından amaçsız bir şekilde sallar durursun. Maksat zaman geçsin.
İnsan sevdiği değer verdiği kişiye karşı tespih muamelesi yapmaz.
Olanı olduğu yerde bulacağını bilmenin verdiği güvenle, onu görmezden gelip işin düştüğünde var gibi davranmak ancak bir eşyaya karşı yapılabilir bir davranıştır. Tıpkı ikinci çekmecede duran tahta kaşık misali. Orada olduğunu bilmek yeterli.
- Kaşığın var mı?
-Var.
- Karıştır öyleyse elin yanmasın.
Ama insan bir tahta kaşık değildir. İşin düşünce kullanıp işin bittikten sonra çekmeceye geri koyamazsın. Hele söz konusu olan sevgiyse asla bu muameleyi hak etmez. Kendisini görmezden gelmeni kabullenmez. Sevgi ne bir tahta kaşık, ne de boş zamanlarında salladığın tespih değildir.
Çağımızın belki de en büyük hastalığı budur. Sevgisiz sevgi sendromu.
Parçalı sevmek sosyal ilişkilerde karşımızdakinin gözünün içine baka baka onu yok etmektir. Borsada yükselen tahviller misali. Kıymete binince elinde tutup, değer yitirmeye başlayınca elinden çıkarmak gibi. Oysa insan olmanın değerini hangi borsa ölçebilir ki? Peki ya sevginin kıymetini ?
.jpg)
Hangi değerli emtia sarılmanın verdiği huzur, güven ve mutluluğu para cinsinden ifade edebilir ki? İsterseniz dünyanın en zengini olun. Başınızı yastığa koyduğunuz andaki duyduğunuz huzur ve mutluluğu satın alabilir misiniz?
Sevgi birlikteliktir. Sevgi önemsemek, önemsenmektir. Önem verdiğini göstermek, önemli olduğunun bilincinde olmaktır.
Sevgide eylül olmaz. Eylül ağaçlara yakışır.
.jpg)
