Bu gün Beş Şubat erkende yattı
Sabah kalkarım dedi planları vardı
Belkide sevdikleri ile küs yattı
Dünya hali bu durum birilerince yaşandı
Sabah alırım gönlünü diye düşündü
Bugün nedense uykusu da pek yoktu
Sağına soluna döndü durdu
İçinde nedensiz bir sıkıntı vardı
Uyku nerede bugün sanki kayıptı
Sonunda kendini teslim aldı
Evde sessizlik hakimdi
Bir ara uyandı dışarısı soğuktu
Üzerlerini örtü yavruların
Eğildi öptü anlında sanki vedaydı
Şefkatle baktı onlara
Kabardı içi nedenini bilemedi
Vakit geçmişti az kalmıştı sabaha
Uymak istedi biraz daha girdi yatağa
Dalsada uykuya
Dalamadı bugün nedense derin uykuya
Birden sallandı yatağı
Gıçırdıyordu tavanı
Anlamaya çalıştı olanı
Deprem yakalamıştı kendilerini
Fırlasalar da yataklarında
Koştular kapıya
Lakin yıkılmıştı duvarlar
Görünmüyordu kapılar
Baba sesleri ile ağlıyordu kuzular
Üstüne düşmüştü betonlar
Duysa da sesi veremiyordu cevabı
Dua etmek için kalmamıştı dahi mecali
Her baba sesini duydukça
Sanki tekrar beton düşüyordu başına
Nasıl dayananacak bu acıya
Lakin gelmiyordu elinde birşey teslimdi Mevla’ya
Yıkılmıştı evleri altında kaldı canları
Soğuk havada yok üstlerinde birşeyleri
Beklerken yardımı
Geçti gözünün önünde hayatı
En çok yakıyordu içini
Akşam küs yattığı nedeni
Ah blr kurtulsam ilk biliyorum yapacağım işi
Dese de dili içinde artı çok geç diye geçirdi
Bina yıkılmıştı sabah olmuş
Yardım gelse de
Canlar hala enkaz altında
İki gün sonra ulaştılar anca
Ailede kurtulan yoktu
Sarılmış birbirine yavrular
Manzara yürekleri yakıyordu
Babaya ulaşıldı ayrı yerde
Gözyaşında gözleri dolu toprak ile
Ey deprem yıktın yaktın bizi
Ayırdın anayı babayı kardeşi evladı
Yok zararın haddi hesabı
Vefat edenler için Anıtlar dikildi dahi
