Onu tanıdığımda ceplerinde güvercinle dolaşıyordu. Kaya, tahtalı, gökçe, evcil, kumru, üveyik…
Doğup büyüdüğü şehirden ayrılırken, yalnızlık çekmemek için alabildiği kadar güvercini doldurup cebine, güneşin üzerinde doğup battığı şehre, yaşadığımız gelmiş. Kendine bir göz oda tutup güvercinlerini burada bakmış. Biri bin yapmış.
Güvercinlerin yanında olması ona yetmemiş, duvarlarına, mahallesine, şehrine de resmetmiş.
O, bu şehre gelmeden önce her köşe başında insanı karşılayan, halini hatırını soran güvercinler yoktu. Şimdi insanından daha çok güvercini var, dağı olmayan bu şehrin.
Güvercinler hayatımıza girdikten beri ağaçlar başka büyüdü, çiçekler başka açtı, insanlar başka sevdi. Kendilerine benzettiler bu şehrin insanlarını. Artık herkes selam verir oldu birbirine.
Bu kadar güvercin de yetmedi ona. Hep bir eksiklik sezdi.
Evindeki güvercinleri dolaşmaya gönderip kendini kapattı tek göz odasına. Eksikliği bulmak için. Güvercinlerin kalbine dokunmak için. Masada boyalarıyla oynayan güvercin yavrularından başka kimse yoktu dikkatini dağıtan. Fırçalara dokunmadan eliyle onu rahatsız eden güvercinleri tuvale ilmik ilmik işledi. Geldi kondu tuvale güvercin yavruları. Sonra adamın göğsünde açmış güllere kondular.
Başka bir tuvali alıp bir İsa ve omzuna konmuş güvercinleri resmetti.
Başka bir tuvale bir bahar.
Başka bir tuvale bir mavi.
Başka bir tuvale dağları olan bir şehir. Yamaçlarından ağaçlar. Ağaçların hemen altında açmış çiçekler.
Bir bahar sabahı rüzgarla beraber çalındı kapısı. Tüm şehrin güvercinleri gelip kondular göğsünde yeşermiş bahçedeki çiçeklere.
Sonra şehir yerleşti onun kalbine. Dağlarına evler yaptı. Bahçesine çiçekler ektiler.
