Öğle vakti.
Güneş bu kış vakti ısıtıyor şehri ısıtabildiği kadar.
Güneş gözlüğümü almamanın pişmanlığını yavaştan hissetmeye başlıyorum.
Terminal otobüsü gecikti yine.
Gözlerimi açamayacak hale geliyorum.
Elimi siper edip gözlerimle Uludağ’ın kuzey yamacında biriken karları geziyorum.
Arkamda iz bırakmadan, kurdu kuşu rahatsız etmeden yürüyorum.
Gözlerimde parlıyor kar.
Siper ettiğim elimi gözlerimden çektiğim zamanda da güneş yakıyor gözlerimi.
Kapatıyorum ve altımdaki dağa bırakıyorum kendimi.
Hemen önümde bir otomobil duruyor.
Arka kapı açılıyor ve sekiz on yaşlarında bir çocuk iniyor.
Ön koltuktaki annesi pencereyi açıp oğluna para uzatıyor.
Parayı verdikten sonra oğlu arkasını dönüp tam gidecekken annesi sesleniyor.
- Kolay gelsin demeyi unutma oğlum.
Oğlu başını onaylar şekilde sallayıp
- Olur anne.
