Babamı yolcu ettikten sonra pencereye koşup yılın ilk karını izlemeye koyuldum. Şubat ayının başıydı. Çok geç kaldı kar. Yolunu çok bekledik. Nihayet kış geçmeden geldi kar.
Babam apartman kapınıdan çıktıktan bir kaç adım sonra göründü. Paltosuna iyice sokuldu. Ağzındaki sigarasını paltosundan çıkardığı çakmakla tutuşturdu. İçine uzunca çekip gözlerini kapattı. Bir saniye bile geçmeden uzun uzun verdi nefesini. Dükkanın anahtarını eline alıp sallamaya başladı. Diğer elindeki sigarasından da yaklaşık altı adımda bir çekiyordu.
Bakkalın köşesini dönüp apartmanların arasına karıştı. Esnafa selam veriyordur şimdi diye geçirdim içimden. Çok geçmeden dükkana varmıştır bile. Elindeki anahtarı deliğine sokup kapıyı açmıştır. Malzemeleri dükkanın önüne koyup sobayı tutuşturmak için üst kattan odunları ve poşetteki kömürü almıştır. Paltosuna daha da sokularak alt kata inmiştir babam. Bir yandan sobasını yakarken diğer yandan da çayını koymuştur. Ben de öğlene doğru giderim yanına.
Yerler yavaş yavaş kar tutmaya başladı. Şehir üzerine örtündü. Gözüm yoldan geçen insanlara takılıyor. Kimsenin ismini bilmediğim bu şehirde herkes tanıdık geliyordu. Elbet bir yerde görmüşüzdür birbirimizi. Ya bir dükkanda ya bir köşe başında ya da ağaçlarla çevrilmiş geniş ve rahat yollarda.
Bu kasabanın tüm yolları kayalıklarla çevrilmiş dağa çıkıyor. Yaklaşık 15 dakika sonra insanın içine bahar getiren dağlara ulaşırsınız. Benim gibi büyük şehirlerde büyüdüyseniz buralara size çok iyi gelecek. Bir daha dönmek bile istemeyeceksizin. Her şeye ulaşmak da kolay. Hem dediğim gibi dağları var, kayalıkları var. İnsana acizliği hatırlatan…
Annemin sesi duyuldu mutfaktan. Gel çay içelim diye seslendi. Kara ve şehrin insanlarına veda edip mutfağa geçtim. Çayın dumanı içine çekti beni. Karı gören çocuklar gibi neşe sardı dört bir yanımı. Hemen çayımı içip dışarı çıkmak istiyordum. Bardağın içindeki çaya bıraktım kendimi.
