1940 yıllarda Anadolu köylerinden başlayan gurbetçilik hayatı o yıllarda köyden şehre sadece para kazanıp geliri kıt işi zor olan köyündeki aile bütçesine katkı yapmak amacı taşıyordu.
1970?li yıllardan sonra zamanla çalışma amaçlı orada bulunan Anadolu köylüsü şehre adapte olunca işi tamamen yerleşmeye döktü. Kendine güveni gelince köyündeki ana baba, eş ve çocuklarına bir jest yapmaya hep birlikte şehre taşınmaya karar verdiler.
Bunların köylerini ziyaret gelişlerindeki giyim kuşam yaşam biçimi köyde kalmış olan zengin fakir herkesi bu işe heveslendirmeye başladı. Ama gidenler acaba şehre ne kadar uyum sağlayabildi, burası çok tartışılır.
Belki o yıllarda erken davranıp daha evvel yaptığı işine güvenerek veya bir devlet dairesinde iş bulma kolaylığı ile rahat yaşamaya başladı. Ama şimdi öylemi? Şimdi her şey değişti, ama iş bulmak öyle sanıldığı kadar kolay değil, gerek kamuda gerekse özel sektörde. Köyden gelen bir işsizin hele kalifiye olmayanın iş bulması artık çok zor. Bunun yanında geçim zor, ev kiraları pahalı, ekmek pahalı, pazar pahalı, eğitim öğretim pahalı, ama bizim insanımızı yıkan bir başka şey daha var ki doyumsuzluk hırs ve kanaatsizlik.
Şimdi köyden gelen bir kardeşimiz elli sene önce şehre gelmiş ve yaşı da 65-70 olan bir köylüsü ile veya bir komşusu ile aynı durumda aynı variyette olmayı arzu ediyor. Onda araba var, bende de olsun onda şu var bende de olsun yani sirke olmadan küpe girmek istiyor.
Büyük olarak ?senin o zamanın değil gel, biraz sabret çalış, kazan sonra at alırsın araba alırsın? dersin ?olmaz sen beni kıskanıyorsun? diye sana buğz eder hatta seni azarlar da.
Şimdi günümüz bankaları soyguncu, vurguncu gibi çalışarak kredi diye bir şey çıkarıverdi tam işte körün istediği bir göz Allah verdi iki göz hesabı.. Al krediyi kredi kartını bol bol harcan, sonra ağla intihara kalkış.. Şehirli olmak o kadar kolay değil. Zamanını bekleyeceksin gününü bulacak, kürkünü giyeceksin. Köyden gelmiş hasbel kader bir asgari ücretle iş bulmuş ev kira, iki çocuğu var, araba almak ister elde var da ben de niye olmasın. Ondan sonra yama küçük delik büyük yama kapatmıyor. Faizin anaparayı yeyip tükettiği gibi insanın hırsı da insanın içini yer bitirir.
Bunları yazarken bir nükte aklıma geldi. Böyle Anadolu köylerinden birkaç delikanlı şehre gidip elbise üst baş düzgün, köylerini ana babasını ziyarete gelince köyün tembeli olan Mehmet bunları görmüş o da kılık kıyafet düzgün o da heves etmiş gurbete gitmeye. Bu fikrini arkadaşlarına açmış. İşi bilenler ?Mehmet sen çalışmayı sevmezsin gurbet öyle zannettiğin kadar kolay değil ev yok iş yok, gel sevdadan vazgeç orası zor? demişler.
Ama Mehmet bu kafaya koymuş ve bir sabah erkenden eline hazırladığı harçlığı ile binmiş vasıtaya, ver elini gurbet gitmiş İzmir-İstanbul nereye ise. Bir iki ay kadar durmuş ama hakikaten olmuyor aç kaldığı oluyor iş bulamıyor. Köylüleri biraz yardım ettikten sonra onlar da yardımı kesmiş ve bizim Mehmet sağdan soldan borç harç yol parasını bulup köyüne kendisini atıvermiş. Komşular arkadaşları Mehmet?in geldiğini duyan ziyaretine varırmış, hal hatır sormaya başlamış. Mehmet onlara gurbetin zorluklarını anlatıp yapamadığını ve köyünün daha iyi olduğunu anlatınca arkadaşlarından bir ileri atılıp Mehmet?i azarlarcasına ?Biz sana zamanında demedik mi ulen, gel gitme gurbet zor sen orda yapamazsın diye işte bizim dediğimize geldin haylaz adam? deyince Mehmet laf altında kalır mı, ?Arkadaşlar emmiler, siz bana sadece gurbet zor dediniz, ben de size inanmadım eğer bana öyle basitçe zor demeyip de ?gurbet zorrr? deseydiniz o zaman gitmezdim, zor demekle olmaz. İşin zorluğunu siz bana uzatarak belirtmeniz lazımdı? deyivermiş.
Ben şimdi diyorum ki genç kardeşlerime ?ak keçiyi gören içi dolu yağ sanır?mış. Sakın aldanmayın şehir de yaşamak zorrrrrr. Ekmek aslanın midesinde onu oradan almak daha da zorrrrr.
Geçenlerde okuduğum bir yazı beni tereddüde düşürdü. Devlet köye de göndermek istemiyormuş vatandaşı, bir köye gidebilmek için ya o köyün kayıtlısı olacakmışsın ya o köyde 5 sene ikamet edecekmişsin. Bırakın ey yetkililer gitmek isteyen varsa köylere, zorluk çıkartmayın vatandaşa. Hem tüketicilikten kurtulsun, hem de üretici olsun aradığımız da bu değil mi?
