Hayata sıfırdan başlamışken ,bir anda diplere düşmek ancak bir insanın eseri olmalıydı. Varken varlığını yaşayamayan ,yokluğunda aklı başına gelen insanlar.
Ve en büyük kayıplar yaşanırken hayatta ,bilinç ve şuur açıkken hissizleşir insan. Nedenini çok fazlada kafa almaz aslında, bazen istek ve arzuların cazip hali, bazen ise beynin verdiği komutlar, vesvesenin ağır basan hali.
Ama hiç bir zaman bir sebep yapılan hatanın açıklayıcı ve meşru bir sebebi olamazdı. Gözüktüğü yada düşünüldüğü gibi değildi hiç bir şey aslında. İç dünyada çok fazla baskı ve kargaşa vardı.
Bir yandan mantık ağır basarken yapılması gereken sorumluluklarda vardı. Ama göze ve nefse hitap eden hep yanlışlar olmuştu. Farkındalık yoktu hayatımızda ,doğru bir seçim de olmamıştı.
Hayatımızı koruyan kararlar, elbette bizi yaratırken kimseye sormayan ve bizim bile bunda yetkimiz olmayan Rab tarafından verilecekti, ve de öyle olmuştu.
Nedense idrak erme konusunda hep en sona kalan bizler olduğumuzdan adapte olmak ve çürüyen ömrümüze bizi kurtaracak bir kaç kararı almamıza engeldi. Bir nevi bizim eserimiz bizim kararımızdı her şey.
Zaman geçecek ,ömür yitecek ti ama her şey bitmeden biz gerçeği tam olarak yaşayamamış olarak son olacaktık.
Hayat her zaman sıfırdan başlardı ,ama rakamlar ve sayaçlar bizim elimizde olacaktı..
