Bilinen hikâyedir
Herkes bilir. Ben de birkaç kez yazılarıma konu ettim.
“Kavak Ağacı ile Kabağın hikâyesi.
Ulu bir kavak ağacının yanında bir kabak ağacı boy göstermiş. Bahar ilerledikçe bitki kavak ağacına sarılarak yükselmeye başlamış.
Yağmurların ve güneşin etkisiyle müthiş hızla büyümüş ve neredeyse kavak ağacıyla aynı boya gelmiş.
Bir gün dayanamayıp sormuş kavağa:
“Sen kaç ayda bu hale geldin ağaç?”
“On yılda,” demiş kavak.
“On yılda mı?” diye gülmüş ve çiçeklerini sallamış kabak. “Ben neredeyse iki ayda seninle aynı boya geldim bak!”
“Doğru,” demiş ağaç. ”doğru.”
Günler günleri kovalamış ve sonbaharın ilk rüzgârları başladığında kabak önce üşümeye, sonra yapraklarını düşürmeye, soğuklar arttıkça da aşağı doğru inmeye başlamış.
Sormuş endişeyle kavağa:
“Neler oluyor bana ağaç?”
“Ölüyorsun,” demiş kavak, “ölüyorsun.”.
“Niçin?”
“Benim on yılda geldiğim yere, iki ayda gelmeye çalıştığın için...”
Ne kadar manidar değil mi? Son günlerde televizyon haberlerini, sosyal medyayı ve medyayı epeyce işgal eden konular var. Hatta bir tanesi de meşhur bir haber spikeri konusu...
İnsanlar neden böyledirler çözebilmek mümkün değil.
Yükselirken bütün marifeti kendilerinden bilirler, hiçbir kimsenin erişemeyeceği noktala kendilerinin kendi marifetleriyle ulaşabilecklerini hatta ulaşabildiklerini düşünür ve söylerler de düşerken kendilerine hiç toz kondurmazlar ve başkalarının ‘ayak oyunları’ndan bahsederler.
‘Siyasi oyunlar’dan, ‘komplo’lardandem vururlar.
Ne güzel değil mi? Çıkarken kanatlarını kendileri icat etmişlerdir ama düşerken kanatları başkaları tarafından kırılmıştır.
Ha “düşenin dostunun olmadığı’ da acı bir gerçekliktir.
Ha herkes adımlarını, düşeceğini ve sahte dostlukların zaten sahteliklerinden mütevellit, o anda kendini göstereceğini unutmadan atmalılar.
Ben şahsen hep öyle yaptım, yapmaya devam ediyorum, devam edeceğimden de kimsenin şüphesi olmasın.
