MUTLULUK

Mutluluk, mümkün ile geç olmayanın yan yana gelmesidir.

 Mümkün olmayan beklenirse, mümkün olan da geç kalır.

Hayat bu ikisi arasında hep bir koşturmacadır. İnsanoğlu birinden diğerine koşar durur. Oysa elindekinin kıymetini bilip ona sahip olabilse hayat, daha da kolay olacaktır. Ama maalesef kışta yazı, yazın da kışı özler insanoğlu. Hep imkânsızın, olmazın peşindedir. Yazın beyaz çiğdem ister, kışın hazeran.

 Beyaz çiğdem isteyen güz mevsimini,hazeran sevenler ise yazı beklemelidir.Güz mevsiminde hazeranlar açmaz, açarsa da ya mevsim yanlıştır ya da hazeran değildir o çiçek.Hazeran niyetine de çiğdem toplanmaz dağlardan. İkisinin yeri de farklı kokusu da farklıdır.

 Soğuk bir kış günü buğulanmış araba camından süzülürken yağmur damlaları radyoda bir melodi,

“Sen bana geç geldin ben sana erken

Tutuşsun gün yansın geceler vaktimiz varken.”

Soğuktan için titrer, kuru bamya parmakların üşür, ellerin üşür, gönlün üşür.

Vuslata ermeyince mümkün, pişmanlık üşür,  insanlık üşür.“Beni çok sev, kimseye verme” diyen şarkılar üşür. Gözyaşın üşür, başın omuzuma yaslanır, omuzum üşür.

 Yağmur ağlar,yaprak düşer dalından. Aylardan aralık, sonbahar biter kış gelir. Kıştan sonra ilkbahar, yaz.Her şey mevsiminde güzel. Kışında kar, ilkbaharında çiçek olmak varken,hayat hep imkansızı kovalar. Bu yüzden hep bir adım ötededir mutluluk.

Sanal bir aldatmacadır  yaşanan. Uzakta olan aslında yakındır. Elini uzatsan tutacak kadar yakın. En büyük mutluluk insanın içindedir. Hiçbir paydaya değer olmadan insanın kendisidir mutluluk.

Çevremizi gözlemlediğimiz zaman görürüz ki, mutlu olanlar kendiyle barışık olan insanlardır. Küçük şeylerle avunmayı bilen insan mutludur. Çünkü çok fazla hayal kırıklığı yaşamaz. Hayali fazla olanın hayal kırıklığı da o derece çok olur.

Mutlu günlere…