DENEYİM PAYLAŞIMI – 15 -
NUMUNE-İ İMTİSAL RAHMETLİ İSMAİL ÖZER HOCA
Merhum İsmail Özer hocamı bendeniz, Üniversite eğitimi için 1981 yılının Eylül ayında Seydişehir’den ayrıldıktan sonra, gurbetlerde geçen 18 yıl 1 aylık bir süreden sonra, Seydişehir’e Kasım 1998 yılında döndükten sonra, Âdil Camisinde görev yaparken tanımak nasip oldu.
Daha sonraları, zaman zaman arkasında cuma ve vakit namazları kıldığımda, merhabalaşarak sohbetimiz arttı ve daha yakından tanıma fırsatım oldu. Bana göre, çok naif bir kişiliği vardı ve hatır naz birisiydi.
Diğer birçok özelliklerinin yanı sıra, görevinde titiz ve dikkatli olması benim dikkatimi çekmişti. Muhtelif zamanlarda camiye geldiğimde, dikkatimi çeken en önemli hususlardan birisi de, caminin iç mekan ve bahçe çevre temizliğiydi. Bu o kadar bariz bir şekilde öne çıkmıştı ki, camideki cemaat bile, temizlik için hassas davranıyor ve gördükleri en ufak döküntüyü bile, hemen ellerine alıp, ya çöp sepetine veya cami dışındaki çöp konteynırına götürüp atıyorlardı.
Bu ilk etapta, basit ve sıradan bir şey gibi görünse de, insanlarda davranışların istendik yönde değiştirilmesi, eğitimin tanımı içerisinde yer alan bir durumdu. Diğer bir ifadeyle cemaat, dolayısıyla insanlar, bu konuda duyarlı hale getirilmiş ve eğitilmişlerdi.
Yıllar sonra, Seydişehir Eski Devlet Hastanesi binasında görev yaparken, yakınlığı dolayısıyla, sık sık öğle namazları ve cuma namazlarını bu camide kılıyordum. Bir gün Cuma namazında, İsmail hocamın hutbenin sonunda şu sözleri inci tanesi gibi dudaklarından dökülüvermişti.
‘’Muhterem cemaati müslimin kardeşlerim. Ben bu camiye başka görev bölgesinden tayin olup geldiğimde, cami inşaat halindeydi. Zemin kattaki, kilimlerle döşeli ve inşaat kalıp tahtalarından çakılı 3 basamak minberden ilk hutbeyi okumak ve ilk Cuma namazını kıldırmak bana nasip olmuştu. Bu gün itibariyle, 32 yıl, 5 ay, 28 gün sonra, resmi görevli olarak son hutbemi okudum ve cuma namazını kıldıracağım. Cuma namazı sonrası Müftülüğe gidip, emekli dilekçesini verip emekli olacağım. Görev yaptığımız süre içerisinde, beraber olduğumuz bazı kardeşlerimiz bugün aramız da yoklar, bir kısmı hakkın rahmetine kavuştular, bazıları tebdili mekan eyleyip, Seydişehir’den ayrıldılar. Karşılıklı haklarımız birbirimize geçti, hukukumuz oluştu. Benden yanı haklarım varsa herkese ve hepsini helal ediyorum. Sizlerde bana olan haklarınızı helal etmenizi istiyorum. Emekli olduktan sonra, camiyi hemen bırakmayacağım. Resmi din görevlisi bir arkadaş atanıp, gelip göreve başlayıncaya kadar, ister 1 ay geçsin, ister 6 ay geçsin, ister 1 sene geçsin, 5 vakit namazları, cuma ve bayram namazlarını gelip kıldıracağım. Bu camiyi imamsız bırakmayacağım, cenaze ve diğer hizmetleri de aksatmadan yerine getireceğim.’’ dedi.
İsmail hocam, hakikaten yeni bir görevli arkadaş göreve başlayıncaya kadar fahri olarak görevlerini bir fiil ve bihakkın yerine getirdi. Emekli olduktan sonra, 2019 yılı yaz aylarında, hakkın rahmetine kavuştu ve doğum yeri olan Gevrekli beldesine defnedildi. Bana da, cenazeye katılmak, kabrine birkaç kürek toprak atmak ve dua ederek son görevimizi yerine getirmek nasip oldu.
İsmail hocamın, yerime bir görevli atanıp, göreve başlayıncaya kadar, bu camiyi ve cemaati imamsız bırakmayacağım demesi ve bunu yerine getirmesi, gerçekten eşine ender rastlanan bir durumdur.
Bu vesileyle, İsmail hocamın tekrar ‘’Ruhu şad, mekanı cennet olsun.’’
Bunca Türkiye, ülke ve dünya gündemi varken, niye bu konuyu deneyim paylaşımınız da yazdınız diye düşünen ve/veya aklına gelen okurlarımız olabilir.
Neden yazdığımızı anlayan okurlarımız anladı, anlamayanlara da Yüce Rabbim anlama imkanı, fırsatı ve izanı versin inşallah. Anladığı halde, anlamamazlıktan gelen şark kurnazlığı yaptığını zannedenlere de, Rabbim şu mübarek günlerin yüzü suyu hürmetine basiret ve izan versin.
