Ne güzel şey emeklilik? Tabii ki vakti geçirirken, mutluluğu yakalayabilenlere, aile ekonomisini doğru hesap edenlere? kitap, gazete okumaya zaman ayırabilenlere? Gezi turlarına katılıp; yurt içi ve yurt dışı tarihi, kültürel yerlerde günü değerlendirebilenlere? Spor yapıp, eş dost ziyaretlerini kesmeyip, evde huzuru her zaman sürdürebilenlere?
Ne mutlu emekli kişilere?
Emekli sözcüğünün anlamı: ?1. Emek harcanarak elde edilen, zor, zahmetli. 2. Belirli bir süre çalıştıktan sonra kanunlar gereği işiyle ilişkisi kesilerek kendisine aylık bağlanmış olan, müteakit, tekaüt.?
Bahsetmek istediğim ikinci anlamdaki emekliliktir.
Emekli olunca her şeyi bırakmasını kimse istemez. O zaman yaşamda tam tatlı sürmez. Hz. Mevlana ?En büyük başarı insanın hayatı olabildiğince yaşayabilmesidir.? Diyerek yaşamanın önemini vurgulamıştır.
Emekli öğretmen Kerim Bey?le görüşüyordum. Çok önceden tanırdım. Öğretmen okulu yıllarında ben 1. sınıfta okurken O, 6. sınıfta idi. O zaman da şimdiki gibi titiz. Kılık kıyafete son derece önem veren, nazik konuşan, düzgün cümle kuran, öğretmenliği özümlemiş birisi? (Günlük üç gazeteyi süzüyor.)
Şimdi bir köpeği var ?Çiğdem.? O?na gözü gibi bakar kurallara da uyar. Çiğdem parkta dolaşırken, çayırları kirlettiği an, elinde siyah poşetle koşar, kirletilen alanı temizler, poşeti çöp tenekesine atar.
İkimiz ayak üstü sohbet derken Çiğdem başka küçük bir köpeğin arkasından koştu
Kerim Bey:
?Çiğdem!.. Çiğdem!.. Gel buraya!? diye bağırdı fakat laf tutmayan köpek bir ara kayboldu. Kerim Bey heyecanla koştu. Sokak arasında buldu. O?nu terbiye edercesine yüz hatlarını sertleştirerek; ?Ben sana ne dedim, bir daha söze bakacak mısın?? diyerek elini havaya kaldırdı.Çiğdem de O?na, taranmış uzun ipek gibi tüylerinin arasından mahmur mahmur baktı. Kerim Bey tokat atar gibi yaptı. Atamadı? atamazdı? O?nu çok seviyordu. Eğitimde kaba kuvvetten, sopadan, korkudan yana değil? istek uyandırmaktan taraf idi.
Kameriyelerin birisindeki banka oturduk. Orası maalesef yiyecek kabukları ile dolu idi.
Kerim Bey: ?bak şu rezalete? Bu olumsuz davranışı hemen her gün görürüm. Bu hareketi hemen her yaştaki insanlar da gördükçe üzülüyorum. Eğitimciliğimi ele alıyorum. Bunca yıl emek verdik. Kendi kendime soruyorum: Bu kadar basit bir davranışı niçin olumlu hale getirtemedik. İnsanlardaki istendik davranış değişikliğini istediğimiz seviyede tutamadık.
Nerede yanlışlık yaptık? İnsanın oturduğu, çay içip vakit geçirdiği güzel mekanları neden kirlettiklerini bir türlü anlayamıyorum.? Dedi.
Duyarlı düşünceleri için kendisine teşekkür edip, çevremizde olumlu davranışlar sergileyen bir çok insanın bulunduğunu. Onları da hesaba katmamız gerektiğini, elbette hedefimizin %100 başarı olduğunu, ancak; zaman zaman hedeften sapmalar göründüğünde de hep kendimizi suçlu hissetmemizin gereği olmadığını vurgulayarak. Sevgili öğretmenimin gönlünü almaya çalıştım.
Görüldüğü gibi öğretmen yıllar önce resmi görevini tamamlamış olsa dahi, gönlü her zaman her yerde eğitimden yanadır.
Mustafa AYVACI
