Dışarıda yağmur yağıyor,penceremden seyrediyorum.Güvercinlerde çatıların altında etrafı kollamakta.Hareket eden yada duran ne varsa her şey ıslanıyor.Camı açıyorum,odamın içine yayılan mis gibi toprak kokusu ,beni çok eskilere götürüyor.
Kaç yıldır sarı yaprak görmediğimi,kaç yıldır gazel çiğnemediğimi hatırlıyorum.
Hafızamız bizi etkileyen özel olayları alıp,sıradanları unutmaya programlanmış.
Zaman sıradan akıp geçerken,buna başkaldıran özel anlar?
Bizi biz yapan mutluluklar, üzüntüler, korkular, sinir yapan veya rahatlatan alışkanlıklar .
Olana değil, görmek istediklerimize şartlanmış beyinlerimiz?
Kimi sadece bize ait,yaşayarak öğrendiğimiz.
Kimi oradan buradan arakladığımız?
Kimi de, ailemizden miras kalan duygular.
Zevklerimizin,korkularımızın,güçlü yada zayıf yanlarımızın kaynağı ne sizce?
Tuttuğumuz takım,oy verdiğimiz parti ,kimden miras?
Hepside bir zamanlar ruhumuza çakılmış ,sonrada çıkarılmış çivilerin izleri sanki. .
Dışarıda yağmur yağmaya devam ederken, içinde bulunduğumuz mevsimin herkese hüzün vermesine rağmen, bende neden garip bir huzur, hatta çocukça bir mutluluk bıraktığını düşünmeden edemiyorum.Hafızamı zorluyorum.Gözlerimi kapayıp, burnumdan derin bir nefes çekiyorum.Mevsim sonbahar.Rengi sarıdan kırmızıya dönmüş yaprakları,ıslak toprak kokusunu,rüzgarda savrulan kavak ve söğüt ağaçlarını hissedebiliyorum.Hafızam beni kırmayıp, oyunuma eşlik ediyor.
Şimdi geçmişteyim.
Birinci geleneksel gazel çiğneme günümüzü hatırlamayacak kadar küçük olmalıyım. Çünkü daha sonrakileri hiç unutmadım.Babam her sonbaharda, kardeşlerimle beni elimizden tuttuğu gibi Bağarası?na götürürdü.O zamanlar, buralara sadece biz geliriz,her yerde bizim zannettiğimiz günlerdi.Uzun kavak ağaçları,altın renkli yapraklarını sadece biz oynayalım diye üzerinden silkeler, yağmur toprağı, burnumuz bayram etsin diye ıslatırdı.Hiç bir şey pişirmesek de hemen birkaç çalıyla ateş yakmak da, onun başında oturup sohbet etmekte bu geleneğe dahildi.
Sonra oyun zamanı?
Yorgunluktan bitkin düşene kadar, yaprakların bazen üzerinde,bazen altında olmak ve bunu her sonbahar tekrarlamak, sıradan gezintimizi şölene çevirirdi.
Rüzgarın esişi bizi korkutmaz, ancak uçurtmamızı havalandırmaya bir bahane olurdu. Annemin kara koyduğu pekmez de,babamın bizimle yaptığı kardan adamda, elimizi ayağımızı dondururken, içimizi ısıtırdı.
Elektrikler kesilince insan mutlu mu olurmuş?
Mum ışığında babamın defalarca anlattığı, her anlatışta ilk defa duyuyormuş yada sonunu bilmiyormuş gibi dinlediğim hatıralarımız.
Kim korkar karanlıktan?
Sıradan hayatlarımız vardı ,sıradan insanlardık.Özel olan sonbahar, özel olan muhabbet, özel olan ateşin başında toplanabilmekti.
Mutluluk buydu.Mutluluk sıradanlığın içindeki özeli görebilmekti.
Çocukluğumuz ! çocuklarımız !onlara bıraktığımız miras duygular.Her sonbahar çocuklarımı götürdüğüm Bağarası?
Bilgisayar oyunlarından emeksiz kazanmayı,MSN?den sahte dostlukları,yapayalnızlığı, iletişim aletlerinden iletişimsizliği öğrenen ,tüketen,canı sıkılan çocuklarımız.
Zamanı ailesinden daha kıymetli,neler kaçırdığının çokta farkında olmayan , paylaşımsız, büyüklerinden devraldığı değerleri bitirmiş,mirasyedi ana babalarımız?
Size özel,birinci geleneksel aile şenliğiniz hala başlamasın mı?Hem de bu sonbaharda! Soğuktan,yorulmaktan,parasızlıktan değil, bir gün mutlu olacak bir şey bulamamaktan korkun. Çocuklarınızın mum ışığında anlattıkları hikayelerin baş rolünde siz olun. Onlara,hayata güzel bakabilecekleri kocaman bir pencere açın.Siz yanlarında olmasanız da onlar sizi hiç unutmayacak,tıpkı sizin hayatı paylaştıklarınızı unutmadığınız gibi.
Dışarıda hala yağmur yağıyor ve ben bunları sizinle paylaştığım için çok mutluyum.
