Geçtiğimiz hafta şehrimizde gerçekleşen katliamı gördünüz mü ya da duydunuz mu? Eminim birçoğunuzun ruhu bile duymadı? Çünkü zehirli iğneyle sessizce uyutulanlar bizim canlı dostlarımızdı, yani köpekler. Birileri plakasını hafızama kazıdığım bir otomobille şehri turlayarak köpekleri öldürüyordu. Hem de çoluk çocuğun gözü önünde. Ben iki tanesine şahit oldum. Adım gibi eminim sayı çok daha fazlaydı.
Sordum: Kuduz mu bu hayvanlar? Değil. Birileri nimi ısırmışlar? Hayır. Neymiş? Toplu halde dolaşıp insancıkları korkutuyorlarmış. Yılın belirli günlerinde içgüdüsel olarak toplu hareket ederlermiş köpekler, ne var bunda...
Olaya şahit başkaları nasıl etkilendi bilemem ama yediği zehirli iğnenin etkisiyle titreyerek can vermekte olan o hayvanlara, öldüklerinden emin olmak için ikinci kez ateş edilmesi, üstelikte bunun çocukların gözü önünde yapılması benim sinirlerimi boşalttı, gözyaşlarıma hâkim olamadım. ?Kalbinizi düşürmüşsünüz beyefendi, kalbinizi? diye haykırıp yakasına yapışmak geldi içimden ama ben şoktan çıktığımda olay mahalli çoktan terk edilmişti.
Hani yaratılanı severdik yaratandan ötürü. Eee bu nasıl sevgi gösterisi? O hayvanında acıyan bir canı, hisseden ruhu yok mu? Hırlayanından, havlayanından, anıranından bir hayvan olabilirdik, insan olduk. Bununla da bitmedi inanan kılındık. Halife olarak yaratılmanın şükrünü böylemi ifa ediyoruz? Anlayamıyorum ben!!!
Allah?a ve ahiret gününe inanmayan bir insanın çevreye ve hayvanlara duyarsız olmasını anlayabilirim. Ama inanan insanların duyarsızlığını, gaddarlığını anlayamıyorum ve de kabul edemiyorum. Merhamet etmeyene merhamet edilmez. Bunu herkes aklının bir köşesine yazsın.
Oysa ikinci asr-ı saadette ne rahattı sokak hayvanları. Avrupalı; ?Kadının ruhu var mı?? diye tartışırken, ecdat hayvanlar ve ağaçlar için vakıflar kuruyordu. Kedilere şeytan gözüyle bakılıp diri diri ateşe atılırken, Osmanlı sokak hayvanları için şiş-kebap günleri düzenliyordu.
?Her şey insanlığın hizmetindedir, hayvanlar ve asil olmayan insanlar aşağılık ve ilkel canlılardır? anlayışla üstün varlık! ?insan? için toplanmış bilginin hayvanlara uygulanması utanç verici kabul edildiğinden, veteriner okulları bile açılamıyordu o devirlerde Avrupa?da. Bizde ise Dolmabahçe?de kuş, Üsküdar?da kedi hastanesi vardı.
Sultan 3. murat yük beygirlerine tahammül edebileceğinden fazla yük yüklenmemesi, iyi beslenmesi ve Cuma günleri çalıştırılmaması gibi konuları içeren bir ferman çıkarmış. Hayvanların tatil günü varmış ya ! dahası var mı Allah aşkına?
Şimdilerde ise durum tersine dönmüş görünüyor. AB ülkeleri ??hayvanlarda kişilik?? kavramını tartışabilecek boyutlara ulaşmış, biz ise atalarımızın kemiklerini sızlatacak katliam boyutunda başarılara! imza atıyoruz. Gelişmiş ülkeler sokak hayvanları sorununu aşılat-kısırlaştır-yerine bırak şeklinde çözerken biz neden en kolay ve de insafsız yol olan itlafı seçiyoruz?
Demiyorum ki onlar daha vicdanlı. Beklide hayvan hakları reklamını daha iyi yaptıklarından böyle bir imaj var.
Ama ne olursa olsun özelliklede ahlaki ve de vicdani konularda hep bir adım önde olmamız gerektiğini düşünüyorum.
Dünyada oksijeni karbondioksite çevirmekten başka işlere de yaramak için artık yeni adımlar atmalıyız. Buna gücümüz yoksa en azından ecdadı taklit edelim derim ben?
Sözün özü; hayvanlar bize emanet. Onların Allah?tan başka koruyucusu yok. Üzerimizde hakları var. Riayet etmezsek ahirette mutlaka alacaklı olacaklar. Onlara böyle davranmaya devam ettiğimiz sürece dünyada da en iyi ihtimalle yerimizde saymaya devam ederiz. Neydik ne olduk diye düşünürken başka sebepler aramamıza gerek kalmaz.
Varsa insanlara bir zararları bertaraf etmek için daha insaflı ve de âkil yöntemler kullanılmalı.
Ölçüsüz, sınırsız bir şefkat ve sevgi anlayışıyla hepimiz birer ?panter emel? olalım demiyorum.?Her ciğer sahibine acımak ve yardım etmek sadaka vermek gibidir.? Rehber sözüne uyup vicdanımızın her an doğruya çağıran sesine kulak verelim yeter.
