Çay üzerine yazılan yazı çoktur ama közdeki çay gibisi yoktur.
-Süleyman ustaya iki çay, biri şekersiz…
Küçüktüm o zamanlar, boyum yetişmediği için tahta sandalyenin üzerine çıkar, su kazanının üstünden çaydanlığı alıp çayları bardağa doldururdum. Çay üzerine su çekmek ise kolaydı. Bardağı ısıtmak için çay doldurmadan önce güzelce sıcak su ile çalkalar, çayı doldurduktan sonra da üzerine su çekerken bardağı hafifçe eğerek dışını da sıcak suya tutardım. İki çayı elime alıp, tabaklarına dökmeden güzelce servis ederdim. Süleyman ustanın çayı şekersiz olduğu için kaşıksız olurdu. Şekersiz çay içilir mi? diye hep kendi kendime söylenirdim.
Kahveye gelen müşterilerden bazıları ise iki şekerle yetinmez habire çayın yanında daha fazla şeker ister, hem de bu şekerleri çaya atıp karıştırmak yerine ağzına atıp üstüne çay içerlerdi. Çok kızardım bu kişilere. Çünkü akşam hesap yaparken iki şeker bir çay demekti. Oysa bu kişilerin verdiği sadece bir çay parasıydı. Bu durumu babama söyleyince babam bana gülerdi.
-Çayın bitmiş, çay iç!
Deyince Muhittin baktım elimde boş bir bardak, köz üzerinde iki çaydanlık, ben dalmışım. İçelim dedim gülümseyerek. İçelim dostum. Çaya şeker atmadan içmeye başladım. Meğerse çayın tadı, şekersiz içince alınıyormuş. Muhittin de benim yüzümden şekeri bıraktı. Çaya şeker atmıyor artık.
Közleri biraz daha karıştırıp çayı ateşe yaklaştırdım. Çay, denizle güzel pozlar verse de aslında bozkırın en samimi içeceğidir. Dünyadaki çeşitliliğin aksine bizim çayımız tek tiptir. İçeriz sıcak bir samimiyetle.
Çaydanlığın dışının kara olması onun tecrübesine delildir. Çaydanlık ne kadar karardıysa ateşten, közden, isten, çayı da o kadar tatlı olur. Çaydanlık ile sahibi arasında görülmez bir bağ vardır. Her çaydanlık sahibini anlatır aslında.
Kiminin yüzü işlemeli, süslü. Kimisi sade, kimisi de közden, isten kararmış. Herkes aynı çaydanlıktan çay içer ama, herkes aynı tadı alamaz. Herkesin çayı da kendine göredir. Kimi demli içer, kimi açık. Kimisi şekerli, kimi şekersiz.
İki çay ver usta, biri açık…
