Esmer Vatandaşlar
Zurnanın üstatları, bağlama erbapları, keman babaları, güm güm davulları, cümbüş adamı çorları çocukları?
İşimize nasıl geldiyse öyle anarız onları?
Bazen çonalar, bazen esmer vatandaşlar, sepetçiler, çoğu zaman da abdallar der kaydırıveririz dilimizden varlıklarını hissetmeden?
Kavgaları, sevdaları, dertleri, arayıp da bulamadıkları devaları, kırmızı, yeşil, pembe şalvarları, bitmeye yüz tutmuş foterleri ile bambaşkadır renkleri?
İmrenerek bakarım özgürlüklerine, yarı yolda, yarı kaldırımda sere serpe oturuşlarına, bir küçük minderle kapı önlerine kurdukları bağdaşlara?
Kuaför beklemesinde kısa bir sohbetin ardından kalemimin mürekkebi olsun ve aksın istedim sayfalarıma bu sevgi ve gönül insanları?
Dem vuruyorlar saygıyı elden bırakmadan kendilerine dert ettikleri şeylerden?Diyorlar ki?
- Ağabey..!
- Şu yaşıma geldim daha ben bir kaymakamın bizim mahalleye geldiğini görmedim? Öcü müyüz biz yoksa böcü mü? Adam yediğimiz görülmüş mü?
- Belediyenin dışında hiçbir kamu kurumunda bir tek insanımız çalışmaz?Melcemez miyiz biz? Suç mu yoksa esmer rengimiz?
- Düğünü olan gelir sanatçı muamelesi görürüz?. Düğünden sonra yolda selam vermezler?
- Ne yer ne içeriz bilmezler? Çoğu zaman hor bakarlar abdalı bile aptal yapar burunlarının ucunu kıvırarak küçümserler bizleri?
- Çoğunun gözünde sarhoş, kuru çeken, kavgacıyız? Çocuklarını salmazlar bizim mahalleye, Söyle Hakkı abi..! Allah aşkına yamyam mıyız biz?
- Camiye gideriz bön bön bakarlar niye geldin der gibi süzerler? Gitmeyenimize de alevi bunlar deyip kulp takarlar? Vallahi de billahi de Müslüman?ız abi? Su dökemez çoğu Müslüman bu imanımızla elimize abi?
- Seçimden seçime hatırlanır yaklaşık 200 hanemizle oy deposu olarak görülürüz abi?
Bir dokun bin ah işit bu güzel insanlardan? İncinmişler, hep kırılmışlar, ancak hiçbir zaman idareye isyan etmemişler saygı ve hoşgörüyü elden bırakmadan hep sabretmişler değirmenci mahallesinin itiş kakış olmuş meskenlerinin esmer vatandaşları?
Gençlerinin çoğunluğu inşaatlarda soğuk demir ustalığı yapan bu kardeşlerimiz den her köyde çobanlık yapan bir aile mutlaka var?
Beklide en mutlu onlar; köylü ruhunun paylaşımcı karakterinden faydalanıyor ve belki de şehirde yaşayan kardeşinden daha mutlu? Ötelenmiyor hatta taltifleniyor? bir ev bile tahsis ediliyor köyün ortalık yerinden?
Yani sevilmek istiyorlar beyaz Türkler tarafından bu insanlar? İlgi bekliyorlar? İmanlarını güçlendirecek elçiler bekliyorlar mahallelerine?
Bizde sizdeniz bu kaçış neden diyorlar, bağırarak ama hiç kimseye duyurmadan hiç kimseye duyuramadan?
Acaba diyorum?
Kaybolmaya yüz tutmuş sepetçilik tekrar geliştirilebilir mi?
Kellimiz, fellimiz, Hacımız, hocamız, Ağamız, paşamız, gönüllüyüz diyen yardım derneklerimiz, bir küçük ziyaretle arada da olsa gönüllerine su serpebilirler mi?
Kim bilir bir küçük sevgi belki de en çok istedikleri?
