Önceki yıllar da gönüllü hanımlar derneğinin sıcak yemek dağıtımında bizzat görev almıştım.
Şahit olduğum bir olay beni çok etkilemişti. Size o anı ve duygularımı aktarmak istiyorum.
Gönüllü annelerce yapılan sıcak yemekleri Sofuhane mahallesinde ihtiyaç sahiplerine dağıtırken bir anne sıcak yemeklerini almış tatlısını, almak üzerine yanıma gelmişti?
Tatlı miktarını nüfusa göre veriyoruz ki, daha çok kişi tatsın?
Sordum haliyle?
- Kaç kişisiniz kardeş?
- İki çocuk, eşim bide ben dört kişiyiz abi?
Dört kişilik tatlıyı tabağına koyarken o bayanın ağzından düşen şu kelimeler yüreğe isabet eden sayısız mızrak oldu sanki?
- Valla abi çocuklar bir haftadır datlı sayıklardı, nahı Allah sizden razı olsun?
Acıttı beni?
Koptum?
Elimdeki tatlı tepsisini bıraktım...
Biten mecalimle bir köşeye yığıldım?
Ağladım da ağladım?
Ümükten ne su geçti ne ekmek o akşam, maile hıçkırıklar arasında bir iftar ve sahur yaşadık?
Dibi yanmış revani tatlısına hasret o kadar çok yaşanmışlık var bu şehirde fakat, alavımızdan pilavımızı görmüyoruz desek yeridir. Ego tatmin yaşıyoruz adeta?
İfadesi çok zor bir gerçeğin varlığına seyirci kalınmaması öncelikle insanlık gereğidir. Bu vesile ile ramazan çadırından her gün yaklaşık 2 bin 500 kişiye dağıtılan yemeğe vesile olan Seydişehir belediyesini ve Belediye Başkanı İbrahim Halıcı?yı kutluyorum. Bu organizasyonun büyüklüğü kelimelerle ifade edilemez?
29 gün boyunca verilecek sıcak yemeğe katkıda bulunan iş adamlarımızı ve bu organizasyonda görev alan tüm personeli, kursağına tatlı girmeyen körpeciklere tattırdıklarından dolayı tebrik ediyorum.
Körler sağırlar misali davetlere icabet edip şatafatlı ramazan sofralarına eşle dostla paylaşmaya devam edelim ama;
Alavından pilavını görmeyenleri bir seferliğine de olsa ramazan çadırının etrafına yada mahalle aralarında birkaç sıcak kap yemek almak için utana sıkıla bekleyenleri gözlemlemeye davet ediyorum.
7?sinden 70?ine kadar insanların birkaç kaplık yemek için kuyrukta bekleyişini çocuklarımıza gösterelim. Maile iftar yemeğine gelenleri uzaktan rencide etmeden izleyelim?
İzleyelim de insanlığımızdan utanalım?
