Bir Cuma günü idi, dedim erken gideyim
Ders nasihat dinleyip, kalbimi şarz edeyim
Hoca çok ihlaslıydı, damardan gidiyordu
Havai duyguları perişan ediyordu
Cemaat pür dikkatti, yürekten dinliyordu
Vaazın nasihati vicdanda inliyordu
Lakin yanımda biri, habire uyuyordu
Onun mahrumiyeti içimi yiyordu
Cezbeye geldi biri, Allah diye kükredi
O haykırışla kalpler ürperdi ve titredi
Uyuyan adam korktu ta yerinden hopladı
Sanki ödü patladı, kendini zor topladı
Ayıldı vaziyeti anladı hiç sormadan
Kafa bükerek sık sık, cık cık çekti durmadan
El deliye hasret ya, biz ise akıllıya
Dedi mırıldanarak durumu yordu güya
Beni bir gülmek tuttu, kendimi tutamadım
Zor çıktım dışarıya bir tür unutamadım
