GEZGİN VE GÖLGESİ

Gezgin gölgesini arkasına alıp doğuya doğru yola çıktı.

Düşleri yol boyunca ona eşlik ediyor, geride kalan her şeyi tekrar tekrar getiriyordu bir film şeridi gibi gözlerinin önüne. Önünde uzanan sıra dağlara yaklaştıkça korkusu azalıyordu.

Dağlar uzaktan ne de korkutucu geliyordu ona. İçine girdikçe yol veriyordu her taş her ağaç. Yer yer beyazlar olsa da dağların saçlarında gezginin yolunu bir patika haline getiriyordu. Minnettardı dağa, her taşa her ağaca.

Yürüdükçe gölgesi yavaş yavaş arkasına iyice gizleniyordu yorgunluktan. İyice toparlanıyor, kendine sokuluyordu gölgesi. Uzaklara bakarak yürüyor, umursamıyordu önündeki çitleri. Nerede olduğunu umursamıyor, kim olduğuyla ilgileniyordu.

Bir dağı aşıp öbür dağa geçerken gölgesi kendisine yetişti ve usulca, dervişi rahatsız etmeden önüne geçti. Derviş gözlerini dağlardan almadan yürümeye devam ediyor, düşleri arkasında bırakıyordu. Kurda kuşa yem olsun diye zihniyle parça parça ediyordu.

Gölgesi uzadıkça uzadı ve bir zaman sonra görünmez oldu.

Gölgesi tarafından terk edilen derviş durdu ve kendine bu dağları kendine mesken belledi.

Dağlar dervişi içine aldı, bir taş bir ağaç belledi.

Gölge çitlere takıldı ve kaldı rüzgârla baş başa.