Cenazeler ve düğünler insanların tanışma yerleridir. Son yüzyıldır da parti mitingleri. Bu haftanın son mesai gününde Seydişehir Milli Eğitim camiası daire personelinden Yüksel Cansever’in ağabeyinin cenazesinde bir araya geldi. Namazın ardından Seyit Harun caminin karşısında Celal Polat amca ile tanıştık. Celal Polat… İnşaat teknisyeni. 1937 doğumlu. Aradan geçen yıllara rağmen hafızası çok berrak… Şehrin yaşayan tarihlerinden birisi… Memleketi Bayburt. Seydişehir’e gelinceye kadar Erzurum, Ankara ve Eskişehir’de çalışmış. Firma elemanı olarak en son Seydişehir’e gelmiş. Ömrünün yarım asrını burada yaşamış. Rabbim hayırlı ömürler versin. Söze şöyle başladı. Camiden cenazesi kalkan Merhum için emekli öğretmen, Karaviran belediye başkanı ve her şeyden önemlisi komşum olurdu. Hizmet adamıydı. Hizmet adamı olursan böyle güzel uğurlanırsın. İyiliğine şahidim dedi. Sonra hikâyesini anlattı. Geldiğimde 5 -10 bin kişi ya var ya da yoktu. Küçük bir kasabaydı. 1967’de geldim. Fabrikanın önce lojmanlarını yaptık. Daha sonra asıl fabrika kısmı başladı. 1969’da fabrikanın temeli atıldı. Zamanın başbakanı Demirel fabrika ile çok ilgilendi. Fabrikanın yapımında ve üretimde Rus mühendislerin katkıları oldu. Onların içinde Müslüman olan veya Türkçe bilenler de vardı.
Celal Amca, kardeşlerini, ailesini, anne ve babasını da buraya getirmiş. Göz nurunu, emeğini bu topraklara dökmüş. Hanımı vefat edince Seydişehir’e defnedilmiş. 2 yıl öncesine kadar Bayburt’a gidip gelirmiş. Kardeşlerinden geriye dönenler veya farklı memleketlere gidenler olmuş. Kendisinin çocukları ve torunları burada yaşıyor. İlk zamanlarda gitmeye çalıştım ama hep bir el beni burada tuttu diyor. Çocukları da buradan evlenmiş. Torunları kendilerini Seydişehirli olarak görüyor. Çocuklarından Fuat Polat Hoca ile dönem başında belediyenin yapmış olduğu bir toplantı da tanışmıştık. Celal Amca evlatlarının hepsini okutmuş. Şehrin en güzide mekânında şehrin yarım asrına tanıklık etmiş biri olarak hayatını sürdürüyor. İş gereği okulların ve camilerin yapımında çalıştım. Benim oturduğum yer bile şehir dışıydı. Şimdi burası oldu bir vilayet diyor. Mekân insan unsuru ile kıymet bulur. Hiç ummadığın insanlar gelir ve sizden birileri olmaya başlar. Amcamız şehre hizmet eden mekânın sayesinde buraya gelmişti. Şehrin kurulduğu mekânda onunla sohbet ettik. Tarih tek bir insanın hikâyesi değil elbette. Ama özünde insan hikâyelerinden ibaret değil mi? Selam ve dua ile.
Mustafa AK
Tarih Öğretmeni
