Anadolu toprağı kokan, nasır tutmuş ellerdeki meşaledir cumhuriyet. Conkbayırı’nda, Seddülbahir’de kol gezen zelil küffara on beşlimin kınından sökülen kılıçtır. “Her şey değişebilir hatta kendi ‘irademizle’ değiştiririz. Değişmeyecek olan, hayata şekil veren ve ona bizim ‘damgamızı’ basan şeylerdir.” der Ahmet Hamdi. Ki cumhuriyette de bağımsızlığına kılıç kuşayan yüreklerin ‘damga izi’ vardır.
Ateşe koşan pervane misali ‘en kesif orduların’ makineli ateşine ulaşmaya çalışan bir çift bakıştır cumhuriyet. Kuşanmaktır şehadete 57. Alay gibi, ateşleri üşüten buzdan bir bakıştır Sarıkamış’ta.
Alevden sancağın muhafızlığını üstlenmiştir sineler. “ Hakimiyet, kayıtsız-şartsız milletindir.” dikduruşunu payidar kılmaktır gaye. Aydınlıklarında boğulan Batılı aydınlar(!) hasta adamın(!) kökünü kazımak isteyecekler fakat asırlara meydan okuyup yedi düvele önünde diz çöktüren bir çınarın kökünü kazımak ne mümkün! Türk’ün sinesine çoktan uzanmıştır kordan bir ateş.
Tüfek kabzalarında bakışlarını kızıl gökyüzüne kenetlemek değil midir cumhuriyet? Emperyalizmin avukatlığını üstlenen Batıdan çıkma haritalara Misak-ı Milli’yi diretmek mi, zincirlere vurulmak istenen iradenin şaha kalkması mı?
İpe sapa sığmaz ideolojilerin kurbanı olmaksızın hür bir şuurun muhafızlığını üstlenmektir. ‘Maddede kurtarılan bir milletin ruhta batırılış’ prangalarını kırmaktır cumhuriyet.
Kudsî bir emanet olan cumhuriyet, cesur omuzların gölgesi altındadır. Şüphe yoktur ki, emanetiniz emin ellerdedir.
