EN MÜKEMMEL EBEYEVN OLMALIYIM

Çocuk sahibi olan kişiler henüz anne baba olmamış kimselere ya da kendi çocuklarına hep şu cümleyi söylerler. Çocuk sahibi olmadan anlayamazsın, nasıl farklı bir duygu olduğunu anlatamam. Sadece yaşayınca anlarsın. Elbette ki çocuk sahibi olmak çok güzel ve özel bir duygudur. Fakat çocuğumuza hissettiğimiz yoğun hisler sebebiyle bazen onu yetiştirme noktasında hatalar edebiliyoruz. Bu hatalar dönemsel olarak değişebiliyor. Eski zamanlarda çocuğu sevdiğini göstermek hoş karşılanmadığı için belli edilmez, ilgilenilmezmiş. Böylece çocuklarda duygusal yoksunluk oluşabilir ve bu etki hayatı boyunca onu yönetebilirmiş. Şimdiki dönemde ise tam tersi aşırı ilgi, özen, koruma ve üstüne düşme söz konusu. Hatta çocuklar ilgi zehirlenmesi bile yaşıyor diyebilirim. Kendi ayakkabısını bağlamasına izin verilmeyen, yemeğini aç kalırsa diye annesi yediren, yaşıtları onu üzmesin diye kimle arkadaşlık edeceğine babası karar veren, hemen hemen pek çok şeyi kendi başına yapmasına izin verilmeyen, istemesine gerek bile kalmadan bir oda dolusu oyuncağı önüne serilen çocuklardan bahsediyorum. Ahmet Şerif  İzgören’in bir kitabı var.Adı  Süpermen Türk olsaydı pelerinini annesi bağlardı. Ne kadar doğru bir başlık değil mi? Ebeveyn olmanın  gerçeğini bir cümlede özetleyen. Bu şekilde davranarak çocuğunuzu size bağlı olmaktan ziyade bağımlı bir hale getiriyorsunuz. Kendi başına bir birey olma hakkını elinden alıyorsunuz. Hayatın içinde değil de korunaklı bir fanusun içinde yetiştiği için ilerdeki yetişkin yaşamında ürkek ve özgüvensiz olma olasılığı yüksek oluyor. Sudan çıkmış balığa dönebiliyor. Bırakın üstüne de dökse yemeğini kendisi yesin. Düşe kalka yürümeyi öğrensin. Ağlasın hata yapsın sonra nasıl düzelteceğini öğrensin. Gerekirse sizden yardım alsın. İhtiyaç duyduğunda hep yanınızda olacağınızı bilsin. Onun hayatının önünde değil de gerisinde, gölgesinde olun. Çocuğunuza gerçek anlamda işlevsel bir iyilik etmek için.